Erudycja w poezji.
Uczta dla ducha, jakiej dostąpiliśmy w piątek 22 kwietnia 2016 r. w Czytelni M-G Biblioteki Publicznej w Busku-Zdroju, była wzajemnym przenikaniem Słowa i Obrazu.
Poezja, grafika, fotografia – niezwykły kunszt artystów, enigmatycznie łączył się wzajemnie i uzupełniał.
Irena Żukowska-Rumin, kielczanka, należąca do Związku Literatów Polskich, wielokrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, nauczycielka języka polskiego... tworzy poezję.
Dlaczego?
Jak wspomniała, już Horacy mawiał „non omnino mori". Nie wszystek umrę.
Pisał żeby nie umrzeć w całości, by zaistnieć dla potomnych.
Poezja trwa wiecznie.
W średniowieczu zaś pisano dla chwały Bożej – scribam glorian Dei (anonimowe teksty Bogurodzicy).
Jan Kochanowski pisze, żeby wedrzeć się na wzgórze Kalijopy „..gdzie dotychczas nie było znaku polskiej stopy".
W romantyzmie poezja wytyczała morale, wadziła się z Bogiem...
Natchnienie, przymus pisania ale i gromadzenia wiedzy. Czuwanie i zasady etyczne. Dobro.
„Ars poetica?" Czesława Miłosza i pytanie – co jest pisaniem wiersza a co nie jest.
Julian Przyboś sprawia, że wiersze można pisać niekoniecznie używając strofy, rymów.
Metafora, rytm, melodia...
W wierszu „Jak dobrze"Tadeusza Różewicza, nawet metafory nie ma, ani rym, ani rytm a jedynie powtórzenia.
Podmiot liryczny porządkuje świat.
Istotna jest niezwyczajna zwyczajność, odczuwanie własnego serca.
I znów fundamentalne pytanie – dla kogo się pisze?
Jan Kochanowski pisał „sobie a muzom", Adam Mickiewicz pisał : „..nieszczęsny kto dla ludzi głos i język trudzi", Juliusz Słowacki widział „ odrodzenie przez grób"... a Wisława Szymborska skonstatowała: „Niektórzy – lubią poezję, będzie tych osób chyba dwie na tysiąc".
Po tym wnikliwym przeglądzie literackim, przepełnym erudycji, dostąpiliśmy wsłuchania się w poezję jej uczniów: „słowa cieniami słów ja i oni wyszarpują sobie nawzajem powietrze" i poezji samej poetki Ireny Żukowskiej-Rumin. Tomik wierszy „Pierrot" i skazany na publiczność zwycięzca pokonujący lęk... Tomiki „Kolombina", „Sancho Pansa", „Emblema"... i subtelna dygresja poetki – wobec szumu na sali oraz ciepłe jego przyzwolenie „po co my mówimy - dlaczego?" Nieustanna uważność.
W tomiku „Alexandreis" rozważając dzieje Aleksandra Macedońskiego, przeniosła je na życie zwykłych ludzi. Poetka usiłuje zatrzymać czas, galopujący świat. Ma nadzieję na pamięć dawnego świata, który odchodzi. Gdzie jest reżyser czasoprzestrzennej sztuki? Cel i sens życia.
Wędrówki ludów z punktu widzenia genów i człowieka.
Twórczość Pani Ireny pozwala na wieloraką interpretację. Emocje, sensualna wrażliwość, dynamika, archetypy postaci...".. tym, co mnie szczególnie interesuje, są relacje między ludźmi i pejzaż wewnętrzny człowieka" pisze poetka.
Słowa uzupełnione rysunkiem, grafiką, obrazem – artysty plastyka Marka Wawro – współautora wielu tomików, ukazują jeszcze jeden wymiar jej poezji. Wielowątkowość.. ucieleśnienie duszy.
Abstrakcja tekstu, rysunku, grafiki i obrazu.
Spotkanie to stało się przepiękną opowieścią o człowieku i jego wielowymiarowości.
Współistnienie wierszy i dzieł plastycznych, dzieł sztuki. Ciało i Duch.
Fotografik Piotr Kaleta rozpoczął i zamknął spotkanie artystów - niczym klamra, rondo, gospodarz - prezentując swoją wystawę „Przemijanie". Fotografie te również były odbiciem swoistej interpretacji wierszy poetki Ireny Żukowskiej-Rumin. Idea przemijania. Zatrzymanie chwili.
Nie ma początku i końca. Jest trwanie.
Pozostaje więc nadzieja i chęć zajrzenia w tomiki poetki ( które są dostępne w naszej bibliotece) by osobiście móc wejść w jej i swój świat oraz albumy artystów: Marka Wawro i Piotra Kalety.
Zapraszamy.
K.Sz.